Türklere nasıl düşmanlık yaptığımı bilemedim. Garip bir fikir doğrusu. Türklere düşmansam niye burada sizinle konuşuyorum ki şimdi? Neden uğraşayım? Kırk yıldır neden bilgim varsa bilgimi paylaşayım, fikrim varsa fikrimi paylaşayım, güzel bir şey ortaya koyayım, eserleriyle ve tavırlarıyla örnek alınacak biri olayım diye yırtınayım?

Türklerle bir derdim yok benim. Bir ulusal kültür modeliyle derdim var. Devlet tarafından empoze edilen, eğitim ve propaganda kurumları yoluyla topluma dayatılan bir model bu. Temel içgüdüsü nefret. Türk olmayan herkese karşı kuşku ve nefret. Daha doğrusu, Türklüğe dair kendi ideolojik vizyonlarına sadık olmayan herkese duydukları nefret. Ve bu nefretin beslediği düşmanlık paranoyası. Düşünün ki ulusal ruhun temsilcisi olarak tarihten seçtikleri istisnasız tüm isimlerin ortak paydası savaşçı olmak. Önerebildikleri en büyük haslet düşman öldürmek, mal gaspetmek. Ahlak öğretileri bunun üzerine kurulu. Nefreti sistemli olarak yücelten bir savaş ideolojisi.

Bu ideolojik deli gömleği, ben kendimi bildim bileli, ortaokuldan beri, ilkokuldan beri bana iğrenç gelmiştir. Kullanabileceğin tek sözcük budur, iğrenç bir şey.

Empoze etmeye çalıştıkları bir Türk vizyonu var. Tanımlanmış bir ideal çerçeve var. Bak buna benzeyeceksin diyorlar. ‘Türk’ kavramını bayrak edinen, olur olmaz her yerde cinsel sapıklar gibi Türklüğünü teşhir eden insanlar da bu vizyonun gönüllü neferleridir. Onunla mücadele ediyoruz. Siz de edin. Adam olmak istiyorsanız siz de edin. Bakın o zaman Türk olsanız bile sizinle bir derdim olmaz.