İki şey ifade ediyor. Bir, Batılı ülkeler öteden beri gayrimüslim azınlıkları sürekli olarak Türkiye’yi kaşımak için, Türkiye’yi diplomatik sahada zor durumda bırakmak için kullanırlar. Türkiye de kendi hatalarıyla buna zemin sağlar. Türkiye 1960’larda, 70’lerde, 80’lerde, bizim Ermenilerle bir derdimiz yok kardeşim; tamam kötü şeyler olmuş, üzgünüz, gelin size bir anıt yapalım, birtakım güzellikler sunalım size, dost olalım diyebilse Batı’nın elinde böyle bir imkan kalmazdı. Rum meselesi de öyle, bunlar çok kolay çözülebilecek şeylerdi. Türk devletini yöneten zihniyetin güdüklüğü yüzünden yapılamadı bu iş. Belki de 1950’lerden itibaren ülkenin bütün tersanelerine girmiş olan Batılı güçler izin vermediler.

Özetle Batılıların elinde sürekli olarak Türkiye’yi kaşıyacak bir unsurdur. Bu durum Türk devletini yönetenleri sinirlendiriyor. Alttan alta şu mesajı veriyorlar: Ey Amerika ayağını denk al, bu Ermeni ve Rumları fazla destekleme, fazla ileri gitsen hepsini keseriz. Ahlaksız bir poker oyunu bu. Ama ne yapalım ki hayat böyle.

İkincisi, iç piyasada yabancı düşmanlığı, gayrimüslim düşmanlığı, gavur düşmanlığı her zaman prim yapar. Sürekli artırılabilen bir eldir. Ölçüsü yok, sınırı yok, ne kadar artırsan artır daha da artacak yolu var. Gavur düşmanlığı Türkiye’de bir management yöntemidir. Ülkeyi yöneten mafyaların halk çoğunluğuyla el ele tutuşmasını, onlarla kardeş olmasını sağlayan bir söylemdir. Lazım oldukça kullanıyorlar bunu.