Güzel şaraplar var, çok güzel şaraplar yok. Yani Fransızların, İspanyolların en iyi şaraplarıyla boy ölçüşecek bir şey yok. Bırakın boy ölçüşmeyi, andıran bir şey yok. Fakat gayet dürüst, yeterli şaraplar var artık Türkiye’de.

Otelcilikle uğraşırken bu konuyu yakından tanıma fırsatını buldum. Ege, Marmara ve Kapadokya bölgesindeki üreticilerle sürekli teması korudum. Şöyle bir ilkemiz vardı otelde, şu an onu sürdürüyorlar mı bilmiyorum. Dört veya beş üreticiden alıyorduk. Prensip olarak Doluca ve Kavaklıdere bulundurmuyorduk. Her yerde bulabileceğin ürünü biz niye verelim? Kaliteli, farklı, kişilikli şarap üreten yerlerle her sene görüşüyorduk, her yıl listemize bir iki tanesini ekliyorduk.

Var güzel şaraplar Türkiye’de. Gerçi bu hükümet sistemli olarak şarap üreticilerini ekonomik açıdan çökertmeye çalıştı, vergilendirme, cezalandırma, yasaklama yoluyla hayattan bezdirdi. Aklı olan insanın yapmayacağı bir iş haline getirdi şarapçılığı. Çünkü neden? Çünkü Türkiye bir İslam ülkesidir. Bunu unutmayın.

Yunanistan’da da şarap aynen Türkiye’deki gibidir. Düzgün şaraplar var, içilir şaraplar var, ama aristokrat şaraplar yok, şahane şaraplar yok, unutulmaz şaraplar yok. Kimseye benzemeyen bir iş yapacağım, ben bir numara olacağım, dünyanın en iyisi olacağım hırsıyla yola çıkan insanlar yok bu ülkelerde. Yunanistan’da da yok. Var olan normlar çerçevesinde piyasada kabul gören, tercih edilen, var olanın iyisini yapayım diyen insanlar var.

Şarap bilgisi, kültü, ne diyelim ona, şarap tapınması, enteresan bir hadise. Bunun asıl kaynağı İngiltere’dir. Çünkü İngilizlerin kendi şarapları yoktur. daha doğrusu iki bin sene boyunca yoktu. Öyle olunca şarap pahalı bir şey İngiltere’de. İthal edilen bir şey. Seçkin sınıfın tanıdığı bir şey. Özellikle Bordeaux’dan, yani Fransa’nın Atlantik kıyısından gelen şaraplar, daha sonra Portekiz’den gelen şaraplar, İngiltere’de bir statü simgesi olmuş. Sayın dük hazretlerinin, ben şarabımı mutlaka Bordo’nun filanca bağından getirtirim, ya siz? diye hava atabileceği bir konu haline gelmiş. Dolayısıyla İngiltere’de muazzam bir şarap konesörlüğü kültürü oluşmuş. Fransızlar hemen çakmışlar olayı. İngilizlere orijinal şarap satmak lazım diyerek gitgide artan oranda özgün ve kaliteli ve üzerinde çok çalışılmış şaraplar üretmeye başlamışlar.

Hayatta otuz kırk şişe de olsa iyi şarap içme fırsatı buldum. Bundan ötürü memnunum. Güzel bir şey çünkü. Hayatta böyle güzellikler de varmış dedirten şeylerden.