ABD’de İtalyanların, İrlandalıların durumu ne olduysa Suriyelinin de Türkiye’de durumu o olacak. Bir kuşak, iki kuşak, belki üç kuşak sıkıntı çağından geçilecek. Önce dayak yiyecekler, sonra dayak yiye yiye yememeyi öğrenecekler. Arka kapıları denemeye başlayacaklar. Bir dönem Türkiye’de Suriye mafyası terörü yaşanacak. Sonra o mafyanın küçük bir kısmı öldürülecek, faili meçhule kurban gidecek, terörist ilan edilecek. O badireleri atlatmayı başaran büyük kısmı ise palazlanacak, orta sınıfa veya üst sınıfa katılacak. Evlatlarının ve torunlarının kendileri gibi mafya olmaması için canhıraş bir mücadele verecekler. Onları okullara koyacaklar, onları yetiştirecekler, onların meslek sahibi olmasını isteyecekler. Sonra normal Türkiye vatandaşı olacak bunlar ve kişisel öykülerini yeniden yazmaya başlayacaklar. Biz aslında asla Suriyeli değiliz, diyecekler, biz aslında Şamsak Türklerindeniz. Atalarımız Karaman Beyliğine gelmiş ve Oğuzların Gökçeoğuz boyundanmış. Şam şehrinin adı da, tıpkı Karsak Türklerinden gelen Kars gibi, Şamsak şamanlarından geliyor.

Klasiktir bu. Türkiye’de Türk ulusunun oluşma süreci böyle bir şeydir. Dayak yersin yersin, ondan sonra biz asla dayağı hak etmiyoruz çünkü biz üstün Türk ırkındanız demeyi öğrenirsin, millet de bunu yer. Yemeyip de ne yapacak?