Soykırım konusunu elli yıl aradan sonra 1965’te yeniden gündeme getiren Sovyetler Birliğiydi, Amerika değildi. Bunu bir kere aklınızdan çıkarmayın. Fakat hadisenin Türkiye’yi dövmek için bir sopaya dönüştürülmesi 1974 yılından sonra Amerika’nın politikasıdır.

Amerika’nın bilmem nesinde değil, Ermenilerin başına ne geldi. Kaç kişi bilir Amerika’da Ermeni nedir, derdi nedir bunların? 107 sene önce Ortadoğuda birkaç köylü öldürülmüş, bana ne? Budur Amerika’nın yaklaşımı. Ama, Türkiye Kıbrıs’ta ciddi bir kabahat işledi. Uluslararası düzenin temel birtakım ilkelerini ihlal etti 1974’te. Bunun üzerine neler oldu, merak ediyorsanız bence Temmuz 1974 sonundan itibaren dünya basınını tarayın, Türkiye hakkındaki haberleri izleyin. Orada önemli bir şeyler oldu. Olayların içindeyken bazen fark etmiyorsunuz değişimi, ama kuşbakışı tarayınca her şey ayan beyan ortaya çıkıyor.

Neler oldu ben size hatırlatayım. İkinci Kıbrıs çıkartmasından sonra, dünyanın belli başlı şehirlerinde, Paris’te, New York’ta, şurada, burada Türk kurumlarına, Türk Hava Yolları ofislerine yönelik gösteri ve saldırılar oldu. Camını, çerçevesini indirdiler, insanları dövdüler. NATO üyesi bir ülke için bu daha önce hiç görülmemiş bir hadiseydi. Peşinden birtakım Kıbrıslı Rum teşkilatlar ortaya çıktı ve Türklere karşı bir topyekün kavga, terör eylemleri önerdiler. Sonra onlar birden çekiliverdi piyasadan ve Asala çıktı ortaya. Çok kısa bir süre içinde oldu bunlar, birkaç hafta hepsi. Birden Türkiye’nin geçmişinde kalmış ve geçmişinde kalmasında herkes açısında fayda bulunan bir iskeleti dolaptan çıkarıverdiler.

Ve Türkiye bu basit tuzağa aptalca gidip kendi ayaklarıyla düştü. Dünyada iki satır tarih okumuş olan herkesin bildiği gerçeği utanmazca inkar yoluna saptı. Blöfle durumu kurtarabileceği zehabına kapıldı. Çırpındıkça battı. Çırpındıkça batağa saplandı.

Doğrusunu isterseniz Neokonların iktidara geldiği 1990’lara dek ABD’nin dış politika oyunlarında epey usta olduğunu teslim etmek lazım. Sonradan aşırı kibirin verdiği kişilik bozukluklarıyla irtifa kaybettiler gerçi, ama 60’larda, 70’lerde ustalıklarını inkar edemeyiz.