Hayır, gelmedi. Siyasi İslam’ın sonu gelmez. Çünkü Siyasi İslam denilen şey temelde bir sınıfsal sorundur. Kendini mağdur hisseden, kendini yenik ve çaresiz hisseden insanların sığınağıdır. İnsanlar çaresiz kaldıkları zaman, toplumda kenara itilmiş, ezilmiş ve dayak yemiş hissettikleri zaman çok acımasız olurlar, çok irrasyonel olurlar. Siyasi İslam ve buna benzer diğer akıl dışı ideolojiler, bu irrasyonelliğin bir ifadesidir. Temeldeki problemler çözülmedikçe, yarın yasakladın diyelim siyasi İslam’ı, başka bir yerden patlak verir. Başka bir ideolojiye sarılırlar, herhangi bir şeye sarılabilirler. Ne bileyim yılanlara tapmaya başlarlar, olur böyle şeyler tarihte. Ve aynı derecede fanatik, dar görüşlü ve saldırgan olurlar. Siyasi İslam’ın altında yatan sınıfsal nefreti, sınıfsal korkuyu kavramadan bu konuda söyleyeceğiniz her söz boştur.

Kendini dışlanmış hissediyor. Kale surları arkasında korunan, bir para ve lüks duvarının ardına kendini saklamış olan Batı’nın ve onun yerel temsilcilerinin kültüründen rahatsız olduğunu söylüyor. Ve bunu en irasyonel ifadelerle, en tepkisel ifadelerle dile getiriyor. Adam çıkıp bizim ceddimiz Küba’yı keşfetti, oraya cami yaptı dediği zaman bunu analiz etmek lazım. Bu ne diyor? Ne demeye çalışıyor? Diyor ki, senin bilimsel saydığın gerçeklere, senin bilimine, senin akademine güvenim yok. Çünkü beni dışlıyor o diyor.

Akıl dışı bir ifade olduğu şüphesiz. Ama haksız diyebilir misin?