Kişi değişmez. Her gittiğin yere kendini taşırsın. Fakat kontekst değiştirdiğin zaman belki kendi kişiliğinin gizli saklı taraflarını ortaya çıkarma, potansiyellerini geliştirme, tıkanmış olan bazı ruh kanallarını açma imkanı bulursun.

Ben seyahatin önemli bir terapi olduğuna inanırım. İnsanın birkaç ayda bir mutlaka evinden çıkması ve kendini maceraya atması lazım. Turizmden söz etmiyorum. Seyahat başka şey, turizm başka şey. Turizmde paketlenmiş bir ürün satın alıyorsun. Marketten alınan video gibi bir şey, kutusunu aç, tüket, çöpe at. İnsana faydası yok bunun. Seyahatin püf noktası, bir, keşfedeceksin, hiç bilmediğin şeyleri öğrenmek için gideceksin. İki, zorluklarla mücadele etmeye gideceksin. Seyahatte zorluk çekmezsen bir anlamı yok seyahatin. Otur evinde televizyon izle, ne farkı var? Seyahat için başının belaya girmesi lazım. Tutuklanman lazım. Himalaya dağlarında araban bozulduğu için oradaki bir keşişin hücresinde gecelemen lazım. Afrika’da beyaz adamın yıllardan beri ayak basmadığı yerlere gidip nehri aşabileceğin yeri araman lazım.

Başına ne gelir belli olmaz. Her şey olabilir. O zorluklarla karşılaşmak ve o zorlukları yenmek bir seyahatin tek meşru nedenidir. Dilini, usulünü, adabını bilmediğin bir ülkede zor durumda kalmak ve kurtulmak, yenilgiyle yüz yüze gelip üstesinden gelmek. Bunlar senin daha iyi bir insan olmanı sağlar. Daha özgüvenli, daha hoşgörülü, daha dünyanın ve insanların çoğulluğunu içine sindirebilen bir insan olursun. Bundan fazla ne yapılabilir ki hayatta?