Gözüne bir köy kestir ve benim düştüğüm hataya düşme. Oraya en az yirmi aile beraber gidin. Kafa dengi yirmi kişi bul, tercihan artık belli bir yaşa gelmiş, mesela 30 yaşına gelmiş, çoluk çocuk aile işlerine girmiş insanları bul, beraber git.

Çünkü, bir, sosyalleşme, iki, güvenlik, bunlar önemli konular. Nereye gidersen git, insan tabiatının gereğidir, dışarıdan gelen insanlar dışlanır. Dışarıdan gelen insana karşı her türlü puştluğu yapacak birileri mutlaka çıkar. İşte orada bir kişi değil, yirmi kişi olmanın önemini anlarsın. Yirmi kişi bir araya gelin, topluca gidin ve bir yere çökün. Çocukların eğitimi konusunda da bu önemli bir şarttır. Çünkü aranızdan birisinin öğretmen olması, ya da birleşip bir öğretmen tutulması lazım.

Birkaç aile olduğun zaman bu işin asıl zevkli, üretken, yapıcı olan tarafı gündeme gelir. Bir toplum oluşturma, yasa koyma, düzen kurma, kanalizasyon inşa etme, çeşme yapma, yolu düzeltme, yerel siyasete ağırlık koyma gibi toplum yapılandırma pratikleriyle yüz yüze gelirsin ki bunlar zevkli şeyler, güzel şeylerdir. Koloni kurmaktan söz ediyoruz. Ne yazık ki köyleri bırakıp şehirlere sığınma ve şehirde anonimleşme eğilimi yüz yıldan beri bu topluma, bütün toplumlara damgasını vurdu. Oysa ki eski zamanlarda bu anlattığım şey, çok basit, çok kolay ve herkesin her zaman yaptığı bir şeydi. Bir yere gidip yeni köy kurma. Ya da var olan bir köyü ele geçirme. Bu alışkanlığı yeniden edinmesi lazım insanların.