Wagner’i hiçbir zaman sevmedim. İyi bir müzisyen olduğuna inanmadım. Fazla gösterişe dönük, fazla şişik. Dürüst bir müzik değil. İstisnaları vardır. Küçük çaplı işleri iyidir. Wesendonck şarkıları şahane şarkılardır. Operalarında insanı bazen uçuran pasajlar yok değil, Lohengrin’in giriş müziği, Isolde’nin ölümü, Siegfried’in cenazesi filan. Fakat Wagner’in dürüst bir sanatçı olduğuna inanmıyorum. Müzikte de, sanatta, dürüstlük en temel hadisedir. Dürüstlük demek, pırıl pırıl bir gözle görmek dünyayı. İçten ışıyan bir gözle, ışıkla görmek. Beethoven’da vardır bu, Brahms’ta bazen perdelenmiş de olsa vardır, Mahler’de zaman zaman vardır. Wagner’de hayır. O boz bulanık müzik dilinin her akorunda, yalan konuşuyor, dolgu yapıyor, klişe saçıyor duygusunu yaşarsınız. İnsan özgün bir cümle kurduğunda çocuklar gibi sevinir, o sevincini de belli eder. Wagner’de o yok. Ağır ol molla desinler havası var.