Evet, var. Poşalar biliyorsunuz, Türkiye’nin kuzey kısımlarında, Artvin’den başlayıp Kastamonu ve Bolu’ya kadar olan bölgede yaşayan göçebe bir topluluk. Roman sayılıyorlar, Çingene yani. Genellikle çevre toplumları tarafından sevilmiyorlar veya aşağılanıyorlar. Kendi aralarında Ermenicenin bir lehçesini konuşuyorlar. Böyle bir grupla Artvin Şavşat civarında karşılaştım, konuşma fırsatını da buldum. Dışarıyla fazlaca temas etme taraftarı olmadıkları izlenimini edindim.

Çankırı Üniversitesi’nde Melike Üzüm adlı bir genç arkadaş Poşaların dili hakkında doktora tezi yazmış. İnanılır gibi bir şey değil, çünkü koskoca doktora tezi yazmış ve belli ki canla başta çalışmış. Fakat tezde Ermenicenin adı bile geçmiyor. Poşaca sayı isimleri şöyledir, basit cümleler şöyledir diye epey bilgi vermiş, tarif ettiği dil bayağı bildiğimiz Ermenicenin bir lehçesi. Sayı isimleri Ermenice, temel fiiller Ermenice, temel kelimeler Ermenice, ama sanki bunun farkına varmamışçasına yazmış Melike Hanım. Türk akademizmasına mahsus boz bulanık laf salatası içinde, sanki Poşa dili güzel Anadolumuzun sevimli Türkçe ağızlarından biriymiş gibi anlatmış. Sanırım ne olur ne olmaz, çaktırırlar, vermezler doktorayı diye korkmuş. Ya da tez hocası çökmüş çalışmaya, fincancı katırlarını ürkütecek kısımlarını biçip hale yola sokmuş çalışmayı.