Sayın izleyicilerimize soralım, Pakraduniler tehlikesini duydunuz herhalde? Bunlar Yahudi Ermeni kırması bir halkmış. Vatanımıza yönelik kötülüklerin bir kısmı onların başının altından çıkarmış. Levon Panos Dabağyan isimli vatanperver ve ülkücü bir Ermeni vatandaşımız bu hakikati keşfetmiş ve çeşitli eserlerinde bunu Türk halkına armağan etmiş.

Şimdi toplumsal cinnetin, toplumların hakikatle bağını kaybedip acayip yerlere sapmalarının müstesna bir örneğine tanık oluyoruz. O açıdan incelenmeye değer bir vaka olduğunu düşünüyorum. Hakikat ile hiçbir alakası olmayan, tamamen uydurma, normal zekaya sahip bir insanın üç dakikada fark edeceği bir saçmalık, nasıl olur da toplumsal kültürün bir parçası haline gelir? Toplumun standart bilgi dağarcığına eklenir? Ne doktora tezleri yazılır bunun üstüne! “Tarihin Ontolojik Temelleri ve Pakraduniler Efsanesinin Psikolojik Kaynakları”, “21. Yüzyılda Yoktan Var Edilen Kavimlerin Öyküsü” vs.

Önce kısaca tarihi geçmişi anlatalım. Pakrad Oğulları eski zamanındaki Ermeni feodal bey ailelerden biri. Kavim filan değil, bir sülale, hanedan. Ermeni tarihinde ismi bilinen 150-200 kadar derebeyi hanedanından biri. İlk kez 4. yüzyılda adları geçiyor. 5. yüzyılda tarihçi Xorenli Movses ailenin kökeninin Yahudi olduğunu bildiriyor. Bu bilgi doğru mu? Pekala mümkün, çünkü 4. veya 5. yüzyıla dek Roma İmparatorluğunun her yerinde olduğu gibi Ermeni diyarındaki şehirlerde de epey bir Yahudi nüfusu var. Buna karşılık Movses’in verdiği bilgi çok da güvenilir bir bilgi değil, çünkü Movses tıpkı Herodot ve Evliya Çelebi gibi, olguyla efsaneyi birbirine karıştırmayı seven bir yazar. Pakradların Yahudi geçmişini kendi çağından 600-700 yıl önceki Kral Vağarşag zamanına dayandırıyor. Oysa gerçekte Kral Vağarşag diye biri yok, öyküleri de efsaneden ibaret. Pakradunilerin Yahudiliğine dair başka hiçbir birincil kaynakta ipucu verilmemiş. Kökenleri Yahudi olsa bile bundan 600 yıl sonra, Xorenli zamanında, yahut 2000 yıl sonra, bugün, neyi korumuşlar, nasıl korumuşlar, hangi töreyi, hangi kan bağını kırk kuşak boyunca hiç kimseye belli etmeden saklamayı başarmışlar, arada kaç kişiyle evlenmişler, onlardan neleri almışlar, belli değil.

Stalin’de de bulmuşlardı bir miktar Yahudilik biliyorsunuz. Tuğrul Bey ile Alparslan’dan hiç bahsetmeyelim daha iyi.

8. yüzyılda Abbasi egemenliği altında Pakradunileri şimdiki Doğubayazıt’ın kale sahibi beyleri olarak görüyoruz. Tebriz-Erzurum yolunda gelen geçen kervanlardan haraç alarak geçinmişler. Halifeliğin gücü zayıfladıkça onlar güçlenmişler. 9. yüzyılda şimdiki Kars ilinin tamamını ele geçirerek kendilerini Ermeniler Kralı ilan etmişler. Muazzam Ani şehrini kurmuşlar. 1045 yılında Bizanslılara yenilip mülklerini kaybetmişler. Son beylerine Rumlar teselli mükafatı olarak Kayseri’de Pınarbaşı ve Tomarza civarında bir iki kale armağan etmiş. Sonra hanedan sönüp gitmiş. Tahminimce Kars’ın oralarda yahut Tomarza’da DNA analizi yapılırsa birkaç torunları hala ortaya çıkabilir.

Ailenin Gürcistan kralı olan kolunu şimdilik bir yana bırakıyoruz. Asıl eğlenceli kısım 1862’de geliyor. Bu tarihte Maraş’ın Zeytun kasabasının dört ağası — Surenyan, Yağubyan, Çorbayan ve Asadur Ağa Yenidünya — Osmanlı yönetimine karşı bermutat isyandadır. İsyan yaklaşık 80 yıldan beri devam etmektedir. Osmanlı zaman zaman ordu göndermekte, kah yenmekte kah yenilmektedir. Konu vergi meselesidir. Zeytunlular, Osmanlı’ya haraç vermekten, haklı olarak, hoşlanmazlar. Gerçi Doğu illerinin irili ufaklı yüzlerce Kürt miri de aynı hissiyat içinde sürekli isyan çıkarır. Fakat Hristiyan Ermeni ağaların böyle bir şeye cüret etmesi alışılmış şeylerden değildir, yadırganır, egzotik sayılır. Nihayet 62’de Osmanlı hükümeti bu gidişe dur demeye karar verir. Aziz Paşa komutasında büyük bir ordu hazırlanıp yola çıkarılır. Dört ağa tutuklanıp zindana atılır. Bunun üzerine Ermeniler apar topar Paris’e bir delegasyon gönderip III. Napolyon’un tavassutunu rica ederler. Bu arada, hapsedilen dört ağanın ne kadar kıymetli insanlar olduklarını vurgulamak için kendilerinin Pakraduni kraliyet soyundan mühim ve soylu prensler oldukları bilgisini yayarlar. Bu bilginin kaynağı muammadır. Belgesi yoktur. Zaten olsa bile ağaların okuma yazması olmadığından nereden bilecekleri meçhuldür. Fakat Pakraduni soyundan olmak Anadolu Ermenilerinde eski bir kültürel mem’dir. 11. yüzyılda Pakraduni sülalesi gaiplere karıştığından beri Adana dağlarındaki Ermeni kale beyleri, Sivas’ın Ermeni köylüleri, İstanbul’da sarraflıkla zengin olan Ermeni iş adamları kendilerini Pakradunilerin kayıp mirasçısı olarak lanse etmeyi çok severler. Ermeni değil Müslüman olsalar Hz. Hüseyin soyundan seyyid olmakla övünecekleri muhakkaktır. Sonuç olarak Zeytun isyanının önderlerinin Pakraduni şeceresi, sarsılmaz ve tartışılmaz bir bilgi olarak Ermeni ve dünya kamuoyunun kolektif belleğine yerleşir. Zeytun isyanı ise daha 33 yıl zaman zaman harlanıp zaman zaman yavaşlayarak devam ettikten sonra 1896’da kahir güçle bastırılır.

Aradan yüz yıl geçer. Levon Panos Dabağyan MHP’nin kurucu kadrosuna katılır. Vatana ve millete sadakatini kanıtlamak için makaleler, kitaplar yazar. Zeytun isyanı onun gözünde büyük ve utanç verici bir ihanettir, teröristliktir, önderleri bebek katilidir. Oysa Ermeniler asla böyle hain şeyler yapmazlar çünkü Ermeniler nedir? Millet-i sadıkadır. Peki, dünyadaki bütün kötülüklerin başı kim? Biliyoruz, Yahudiler. Xorenli Movses demiş mi Pakraduniler Yahudidir diye? Demiş. Demek ki Zeytun isyanını Yahudiler çıkardı. QED. Al sana Öklid’in geometrisi gibi pırıl pırıl bir akıl yürütme.

Anladığım kadarıyla Dabağyan’ın bu saçmalığı ortaya atmaktaki niyeti büsbütün kötü değil. Hatta Yahudilere atılan iftirayı saymazsan temiz bile denebilir. ‘Ermenilerin suçu yok, bak Yahudi dönmeleri aramızı bozdu’ demek istemiş. Fakat kitle milliyetçiliğinin kâbus mantığını sanırım tam olarak hesaba katamamış. Hikayenin metastaz yapacağını, ‘Ermeniler kötü, hem de üstelik Yahudiymişler’ diye evrileceğini kestirememiş. Garibim.