Öyle mi dedim? Abartılı demişim, dememeliydim.

Felsefe hocası olmak istemedim. Üniversiteden tanıdığım felsefe hocalarının yaşam ve kişilik tarzını bana uygun görmedim. Cesur ve yeni ufuklara açılacak bir potansiyel yok bugünün felsefe disiplininde. Felsefeci olarak toplumsal itibarın da, eh, lise öğretmeninden veya mali müşavirden az hallice. Yapabileceğin akademik çalışmalar genellikle okuyanın uykusunu getirecek, memurluk düzeyinde şeyler. O yüzden belki ‘Allah göstermesin’ demiş olabilirim.

Tekrarlayayım, lisans düzeyinde felsefe okumayı ben şahsen son derece ufuk açıcı buldum. Entelektüel gelişimimi belirleyen başlıca faktörlerden biri olmuştur. Düşünmeyi öğreniyorsun. Aşırı derecede zor metinleri anlayıp yorumlamayı öğreniyorsun, ki büyük bir zevktir. Milletin ak dediğine, yo öyle değil, başka bir açıdan bakınca kara, demeyi öğreniyorsun. Sinir bozucu bir adam oluyorsun sonuçta ama büyük bir iktidardır, güç kaynağıdır, başkasının bakmaya cesaret edemediği açılardan olaylara ve fikirlere bakabilmek.

Lisans üstü felsefe okumak ise bu işlevini kaybediyor bir yerden sonra. Profesyonel felsefe esnafı oluyorsun. Onu sıkıcı buldum. Marjinalleşme olarak gördüm. Daha hırslıydım o zamanlar herhalde.

Şimdi ne okursun diyecek olursanız, bugün ben yine 18 yaşında olsam ve üniversiteye gitsem — 18 demeyelim de 22-23 yaşında olsam, lisans üstüne gitsem ne okurum sorusunun cevabını on senedir biliyorum. Şarkiyat okurdum, orientalistik yani. Uçsuz bucaksız ve çok zevkli bir konu. Keşke öyle bir imkan olsaydı.