Ortaokuldayken antikemalist oldum ben. Hatta belki ilkokuldaydım, onu hatırlamıyorum. Ortaokuldayken çok net bir dizi gözlem yapma fırsatını buldum. Kemalizmi ve Kemal ikonunu kendilerine maske olarak yahut bir kutsal simge olarak seçen insanların temel kişilik özelliğinin korkaklık ve sadizm olduğunu tespit ettim. Kemalizmin, herhangi bir nedenle yalnız ve zayıf olanı, toplum içinde farklı olanı — bu etnik farklılık olabilir, siyasi farklılık olabilir, sosyoekonomik farklılık olabilir — ezmek için köpek sürüsü gibi çete oluşturmanın bir aracı ve yöntemi olduğunu idrak ettim. Kemalist olduğunu söyleyen insanların istisnasız kişilik ve karakter olarak kötü insanlar olduklarını gördüm. O zaman kafam iyice netleşti. 23 Nisan şiiri okuyan, Cumhuriyet Bayramı kutlayan, Atatürk rozeti takan insanlardan insan çıkmaz. Bunlardan hayır gelmez. O duyguyu on üç, on dört yaşındayken edindim.

O zamandan beri hiç şaşırmadım. Pek çok çeşit insanla tanıştım. Bu yargıyı değiştirmeme yol açacak bir vakayla karşılaşmadım. Türk siyaseti hakkındaki düşüncelerim zaman içinde az ya da çok değişti, biraz o tarafa, biraz bu tarafa, Maksizmden Liberalizme uzanan bir çizgi içinde değişti. Fakat sanırım her zaman temeldeki enerji kaynağı, ateşleyici unsur, Kemalizmin bir toplumsal hastalık olduğu fikriydi. Bunu gururla söyleyebiliyorum.

Yani ihtiyarladıkça Kadir Mısıroğlu gibi olmadım. Her zaman böyleydim.