Muhalefet derken umarım Cumhuriyet Halk Partisi’ni ya da iki faşist partiden birini kastetmiyorsunuz. Onlara hiçbir önerim yok. Onlara önerebileceğim en makul şey, memleketin hayrı için kendilerini lağvetmeleri olabilir. Özellikle Cumhuriyet Halk Partisi için. Kendimi bildim bileli, en az 1980 yılından beri bu fikrimi değiştirmedim. O parti Türkiye’de bir demokratik yapının oluşması için önündeki en büyük engeldir son 60 yıl boyunca, 70 yıl boyunca.

Bugün geldiğimiz noktada ise dünyada demokrasi denilen rejimin miadı dolmuş görüyor. Başka bir çağın eşiğindeyiz. 20. yüzyılda oluşturulmuş modellerle, 20. yüzyılda oluşturulmuş fikir yapıları ile, kurumsal varsayımlarla akıl yürütmenin çok anlamlı olduğuna artık inanmıyorum. Devletlerin güvenlik ve mali kontrol mekanizmaları o kadar güçlü, o kadar sistemli, o kadar örtülü ki. Bir yandan asker, polis ve istihbarat teşkilatları, diğer yandan parayı kontrol eden mekanizmalar, yani merkez bankası, maliye rejimi, ekonomi bakanlıkları o derece uzmanlaşmış, o derece karmaşık sistemler üzerine kurulmuş yapılar ki, bunlar üzerine seçim yoluyla gelmiş bir hükümetin veya boş laf deposu olmak dışında fazla bir işlevi kalmamış olan parlamentoların bir denetim sağlayabilmesi artık mümkün değil görünüyor. Başka yöntemler denemeli. Yeni modeller bulunmalı. Bu modellerin ise neler olduğunu henüz ben şahsen göremiyorum. Tahmin ediyorum ki internetten, tahmin ediyorum ki bugünün dünyasına damgasını vurmakta olan iletişim devriminden bir şekilde yararlanması lazım. Onlar üzerine inşa edilmiş muhalefet odakları olmak zorunda.

Fakat bunun usulü nedir? Bunun hedefi nedir? Ben bilemiyorum. Israrla diyorum ki Türkiye’de bu tarihten sonra iktidarın seçim yoluyla dönüşmesi, değişmesi ihtimali artık bulunmamaktadır. O yüzden, kırk yıllık bir sürecin sonunda bugün geldiğim noktada diyeceğim şudur, artık Cumhuriyet Halk Partisi’nin kendini fesh etmesine de gerek yok. Çünkü zaten bir işlevi yok. Fesh etse ne olacak, fesh etmese ne olacak.