Memlekette bir Luwi modası var, yeterince farkında mısınız bilmem. Bilge Umar sayesinde başladı. Bilge Umar, değerli bir insan esasında. Ciddi bir akademik background’a sahip olmadan, meraklı, milli ideolojiden kendini kurtarma çabası içinde olan, epeyce okumuş ve kitap karıştırmış. Fakat soru sorma yeteneği yetersiz bir insan. Bir şekilde, yalnız Türkiye’deki değil, Afganistan’dan Avusturya’ya kadar, bilumum yerlerdeki antik yer adlarının Luwi dilinde olduğuna kanaat getirdi. Kendi kafasında hayali bir Luwistan oluşturdu. Ankara’dan tut, Bursa’dan, Efes, Mefes, Yunanistan’daki yer adları, Girit’teki yer adları, hepsinin Luwice olduğuna karar verdi. Luwiceyi Hitit arşivlerindeki dini metinlerden az buçuk tanıyoruz. Yaklaşık 800 kelime kadar bilgimiz var. Bu konuda iki üç tane kapsamlı sözlük yayınlandı. Bu konuda yıllarca kafa patlatmış insanlar var. Luwi dilini kaba taslak biliyoruz. Bilge Umar’ın Luwice olduğunu iddia ettiği yer adlarıyla bu Luwicenin arasında neredeyse hiç alaka yok. Nedense Bilge Beyin yer adlarında tespit ettiği Luwice kelimelerin hemen hiç biri Luwice olduğunu bildiğimiz metinlerde geçmiyor. Orada geçen kelimeleri de yer adlarında kullanmaya gerek görmemişler.

Son yıllarda bir de Alevilerin Luwilerden geldiğine ilişkin osuruk kalitesinde bir bilgi çıktı piyasaya. Duygusal bir ihtiyaca cevap veriyor herhalde, yani biz Asya Türklerinden değiliz, bu ülkenin ana yerli halkıyız demeye ihtiyacı var bazı insanların. Luwiler ışık halkıymış. Işık halkı ne demekse, bildiğin allahın köylüsüydü bunlar. Fakat Alevilerin atalarının Luwiler olduğu bilgisini satarak ekmek kazanan insanlar türedi.

Benim size tavsiyem, Luwi duyduğunuz yerden kaçın. Yalan konuşuyorlar çünkü. Mantıkla ve akademik disiplinle, yani sorgulama disipliniyle her türlü bağı koparmış. Ne söylesem kâr, kimse zaten sorgulamaz bunları diye masal anlatan insanlar var dünyada.

Yine buna benzer bir başka palavra sahası da, İslam çok iyi bir dindi, Emeviler geldiler bozdular baloncuğudur. Bir insan bunu söylüyorsa bilin ki bir şey bilmiyor. Kafasında belki iyi niyetle, belki bir masal anlatma güdüsüyle, hayata ve geçmişe anlam verecek bir öykü uydurmaya çalışıyor. Hepimiz az ya da çok yaparız bunu. Öykü anlatmak insanın doğasında olan bir şey. Yalnız, eğitim sahibi olup bilimsel düşünme gibi bir haslet kazanmış olan insanların temel yaklaşımı şu olur. Kafamda böyle bir model var. Acaba bu doğru mu? Önce bakalım, akademik kaynaklar ne diyor? Birbirine zıt görüşler varsa bu konuda, bunların artıları, eksileri nelerdir? Bu yetmezse birincil kaynaklara gidelim. Yani uzmanlar, profesörler bu konuda bir şeyler söylemişlerse nereden biliyorlar, hangi kaynaklardan beslenmişler? Orijinal metinler nerededir? Şu tarihte şu oldu diye anlatanlar bunu nereden biliyor?

Bu soruları sorma disiplinine sahip olmayan insanların anlattığı masallar maalesef bir bilgi kirliliği olarak insanlığın ufkunu karartıyor. Ne demiştik? Bir, Sümerler Türktür diyenler. İki, Ön Türklerden söz edenler. Üç, Luwilerden söz edenler. Dört, Sümerler Kürttür diyenler. Beş, Emeviler geldi İslam’ı bozdu diyenler. Uzak durun bunlardan.