Ben LDP’yi bir ülkenin çözümü olarak değil ülkenin soru soranı olarak görmeyi tercih ettim. Bir eleştiri partisi, bir sorgulama partisi, kabul edilmiş kalıpları parçalama manivelası. Değerli bir misyondu. Fakat 1990’larda, 2000’lerin başında LDP’nin iktidara gelme ihtimali yoktu. Gelse LDP olarak kalamazdı, bambaşka bir şeye dönüşmesi gerekirdi. Muhtemelen kurucuları da tasfiye edilirdi. Çünkü Türkiye’nin gerçek siyasi dengeleri, gerçek devlet yapısı öyle bir partinin yönetimine izin verecek nitelikte değildi. LDP’nin fonksiyonu rahatsız etmekti. Kelimenin en saf anlamıyla bir muhalefet partisiydi. Büyük hizmeti dokunmuştur Türkiye’ye bu niteliğiyle.

Son çare diye bir şey yok, Türkiye batmaz, başka bir şey de olmaz. Öyle yürür gider, başka bir yere doğru evrilir. O kadar karamsar olmanın bir anlamı yok. Dünya geneline baktığın zaman Türkiye bugün hiç de o kadar başarısız ya da batık bir ülke izlenimini vermiyor. Çin hariç hepsi az ya da çok batık, kaçan tren filan yok.