Fransızlar, bir acayip uluslararası pazarlık sonucunda iki bin nefer asker getirdiler Kilikya’ya. Fransa’daki siyasi partilerin hepsi Kilikya macerasına karşıydı. Fransa o bölgede ne yapacağına dair kesin bir fikre sahip değildi. Asıl kaygıları savaştan sonra İngilizlerin Doğu Akdeniz’de ele geçirdiği stratejik üstünlüğü dengelemekti. İngilizler Mısır’a el koymakla deniz yollarını, Irak’ı almakla petrolü, Filistin’i almakla Yahudi sermayesini kazanmışlardı. Yeni Türkiye’nin de İngiliz uydusu olması bekleniyordu. Fransızlar buna Büyük Suriye projesiyle karşı koymayı düşündüler. Fransız aşırı sağının hayaliydi Büyük Suriye. Bunun için, bir yandan, petrol kaynakları olan Musul ve Kerkük’ü istediler. Öbür yandan, Antep, Urfa ve Maraş’ı içeren Halep vilayetinin tamamı ile Adana vilayetini de istediler. Musul’u ve Adana’yı kapsayan bir Suriye, İngiliz uydusu bir Türkiye ile kabaca eş ekonomik ve askeri ağırlığa sahip bir ülke olacaktı.

Suriye’de sürgünden arta kalan 500 bin civarında Ermeni mülteci vardı. Bunları da Türklerden alacakları şehirlere yerleştirmeyi planladılar. Sonuçta bunlar üretken insanlar, varlıkları herhangi bir devlet için bir artıdır, bilançoda kazançtır. Onları iskan et, kalkındır, böylece Suriye ekonomik açıdan güçlü bir ülke olsun.

Buydu hesap. Baktılar Türklerin vermeye niyeti yok, gerilla örgütlüyor Türk devleti. Ummadıkları kadar sert geçen bir iki çatışmadan sonra çekilmeye karar verdiler. Çünkü istikbali olan bir proje değildi. Fransız kamuoyu neredeyse oy birliğiyle savaşa karşıydı. Israr edilirse Rusya’nın başına gelenlerin Fransa’da tekrarından korktular. İngiliz’e karşı Ankara rejimiyle işbirliğine gitmenin daha verimli bir strateji olacağını idrak ettiler. Ermenileri Antep’e sürmektense Marsilya’ya yerleştirmeyi daha rantabl buldular.

Sonuçta sayısal denge açık. Bu tarihte Fransa’nın askeri gücü, Türkiye’nin otuz kırk katı büyüklüğünde. İngiltere’nin askeri gücü Türkiye’nin elli katından fazla. Yalnız asker sayısı açısından değil, bütçe bakımından, donanım bakımından, sanayi gücü bakımından, ciddiye alacakları bir savaşta sonucun ne olacağı bellidir. Kurtuluş Savaşı’nda emperyalizmi denize döktük söylemi boş böbürlenmedir. Emperyalizmi denize filan dökmediniz kardeşim, zavallı Rumları döktünüz. İngilizlerle Fransızlar bunlara biraz destek verir gibi göründüler, sonra sırtlarını dönüp gittiler. Umurlarında bile değildi Yunanlar. Fransızlar Türklerin kazanmasını tercih ettiler, İngilizler de Yunandan bir sonuç çıkmayacağını görünce Türklere yanaştılar. Olay bundan ibarettir. Yok efendim bir avuç Türkmen Fransızları madara etmiş, geçin bunları bir kalem. Cahil olmayın.