Eshabil, Esabil, Asabil ve benzerleri 1320 kişi, büyük çoğunluğu Maraş ve özellikle Afşin ve Elbistan. Doğal olarak Eshabül-kehf, Türkçesi Yedi Uyurlar. İmparator Decius zamanındaki Hristiyan kovuşturması esnasında bir mağaraya sığınıp yüzyıllar sonra Allah’ın bir mucizesiyle uyanan yedi mümin gencin hikayesi 6. yüzyıl başlarından itibaren Süryanice ve Yunanca olarak popülerlik kazanmış, hatta Fransa’da Tours’lu Aziz Gregorius’un (öl. 594) Latince anlatımıyla Batı dünyasına da ulaşmıştı. Kuran da aynı öyküyü pek ‘mübeyyin’ sayılamayacak bir dille özetler.

İslam geleneğinde yedi uyurun adı Yemliha, Mekselina, Mislina, Mernuş, Debernuş/Tebernuş, Şazenuş, Kefeştatayyuş olarak geçiyor. 6. yüzyılda Aziz Gregorius’un verdiği Malchus (= İamblichus), Maximinianus, Martinianus, Dionysius, Serapion ve Constantinius adlarını, daha doğrusu bunların Süryanice deforme biçimlerini tanımak zor değil. (Not: Malchus Süryanice “melik” anlamında Malxo, geç Antik çağda Suriye civarında çok yaygın bir isim. İamblichus = Yamlixo aynı adın geniş zaman fiili, “hükmeder” anlamında.)

Türkçe adlarda Yemliha 3900 küsur nüfusla açık ara önde. Mekselina 338, Mislina 32, Mernuş 80, Tebernuş 316, Şazenuş 100, Kefeştetayyuş ise — haklı olarak — sadece 5 kişi. Köpekleri Kıtmir de ihmal edilmemiş. 2009 itibariyle Türkiye’de 163 kişi Kıtmir, Kutmir, Kıtmır, Kütmir, Kitmir veya Kudmir adını taşıyor. Çocuğa köpek adı neden verilir? Bilemedim.