İnsanın doğal içgüdüsünün sürü içgüdüsü olduğu apaçık bir gerçek. İnsanın güvenlik ve manevi rahatlık için bir sürüye sığınma ihtiyacı var. Bu bir kere elde var bir. Öte yandan, sürüyü yeni otlaklara güdecek olan, yanlış yoldan döndürecek olan, yeni bakış açıları kazandıracak olan insanlar da lazım. Bunlar ise sürünün sadık mensupları değildir, sürüye karşı kendini özerk sayanlardır. Sürüden farklı düşünebilenlerdir. Bunun insanlık için kötü bir şey olduğunu düşünüyorsanız, heyhat, yanılıyorsunuz.

İlham kaynağı olabilir tabii. Her türlü isyan ve direniş bir ilham kaynağıdır. Sonuç getirecek bir hareket midir? Bir şeyin çözümü müdür? Ondan çok emin değilim.

Hayır, bilmiyorum. Gurciyef’in annesi Ermeni babası Rum’du yanılmıyorsam. Babası aynı zamanda Ermenice, Türkçe türkü söyleyen seyyar bir aşıktı. Genç Gurciyef Gümrü’de doğmuş, Kars’ta büyümüş. Dünya seyahatine çıkmış, sonra da Paris’e yerleşmiş.

Ahir zaman peygamberlerindendir. Ölesiye ona sadık, onu hayatlarının ışığı belleyen müritleri var. Olağanüstü İnsanlarla Karşılaşmalar adlı kitabını okudum. Oradan edindiğim izlenim, renkli bir kişilik, karizmatik ve orijinal bir insan, enfes bir anlatıcı ve bir şarlatan. Aşağı yukarı tüm peygamberler gibi sanırım. Yüksek sırlara vakıf olduğu hissini vermiş insanlara. Ki insanların muhtaç olduğu bir duygudur. Fakat tam manasıyla bir peygamber olamayacak kadar zeki. Anlattıklarına kendi inanıyor mu, yoksa eğleniyor mu anlamak çok kolay değil.