Hiçbir şey olmaz. Belki global hadiselerde biraz daha yakın işbirliği imkanı bulurlar. Fakat bunların ikisi de modern dünyada katı muhafazakarlıkları sayesinde ayakta durabilen kurumlar. Bin beş yüz yıllık zıtlığı gidermeye kalkarlarsa çapalarını kaybederler. Sürüklenirler. Öyle bir sürüklenmenin de bu çağda varacağı yer uçurumdur.

Katolik Kilisesi son altmış yıldır müthiş bir gerileme içinde. Katolik ülkelerdeki kaleleri teker teker düştü, manevi hakimiyetini kaybetti. Ozellikle son yirmi otuz yıldır, bir yandan radikal Protestan gruplardan diğer yanda Yahudilerden kaynaklanan ağır bir saldırı altında. Avrupa ülkelerinde kilise alışkanlığı vahim ölçüde zayıfladı; kilise gelirleri düştü. Latin Amerika’da ise Evanjelik Protestan mezhepleri dev adımlarla ilerliyor; dinamik, canlı ve heyecan dolu. Buna karşılık Katolik Kilisesi köhnemiş bir görüntü veriyor; adım adım çürümeye, yıkılmaya yüz tutuyor. Bu açıdan Ortodokslara, gel kardeş kaybediyoruz, ayağımızın altından dünya kayıyor, beraber bir şeyler yapalım demeleri anlaşılır bir tavır. Fakat aynı zamanda bir tuzak. Çünkü gelenek ve alışkanlıklarını terk eden bir Katolik Kilisesi güçlenmez, aksine zayıflar.

Ayrıca merak etmeyin, Türkiye’de Vatikan kurulmayacak. Hele Fener semtinde, Yavuz Selim mahallesi polis karakolunun dibinde hiç kurulmayacak. Kurulsa gayet iyi olurdu. Türkiye için hayırlı bir şey olurdu. Fakat kurulmayacak. Velev ki kurulsa da, Rusya veya Ukrayna veya Yunanistan veya Bulgarlar veya Sırplar tarafından tanınması ihtimali sıfırdır. Absürt bir fikir.