Peygamber eğer gerçekten yaşadıysa ve hakkında anlatılanlarda doğruluk payı varsa — büyük soru işaretleri bunlar — hiç şüphesiz okuryazar değildi.

Okuryazar olmak demek Arami dilini okumak ve yazmak demekti. Zira çağın her iki ‘kitabi’ kültürü yazıda sadece bu dili kullanmaktaydı. Arapçanın yazı geleneği yoktu. Arami alfabesinden uyarlanmış karakterlerle birtakım çok basit notlar, hatırlatıcı kayıtlar, graffitiler yazılmaktaydı. En uzunu üç dört satırdır; cümle yapısı yoktur. Herhangi bir ciddi anlamda Arap yazı kültürü henüz icat edilmemişti. Arapça yazılan ilk eser Kuran’dır. Peygamberin ölümünden en az 20, daha büyük olasılıkla 50 yıl sonra yazıya geçirilmiştir. Ve hayır, Muallakat yazılmamıştı, ezbere aktarıldı, Abbasi çağında yazıldı.

Elbette peygamber zamanında Arap yazı geleneği olmadığı gerçeği birçok açıdan rahatsız edici olduğundan, sonraki İslam literatüründe peygamberin “aslında” yazı bildiğini iddia etmek için her türlü hokkabazlık denenmiştir. Fakat kendisinin Arami yazısı bilmediği kendi ikrarıyla ve sayısız hadisle sabittir. Daha önemlisi Yahudi ve Hıristiyan “kitaplarına” ilişkin Kuran’da dile getirdikleri, çok net olarak, yazıdan ve kitaptan büsbütün habersiz birinin çok sisli hayal dünyasını yansıtır.