Mafya babaları hoşuma gidiyor. Var olan düzenle sıkıntısı olan insanlardır. Gerçi ‘iş adamıdır’, tatsız bir şey. Ama alelade iş adamlarına oranla içinde yaşadıkları topluma dair daha gerçekçi, daha berrak görüşlü olurlar.

Katillere ısınamadım. Tanıdığım katillerin hepsi az ya da çok psikopattı. Psikopat oldukları için mi öldürmüşler, öldürdükten sonra mı psikopat olmuşlar emin olamadım.

Hırsızlar cezaevinde aşağılanan bir zümredir. Cezaevi kültüründe onur veya adalet için suç işleyenler saygı görür, menfaat için işleyenler aşağı, şehvet için işleyenler en aşağıdır. Tanıdıklarım genellikle pespaye tiplerdi. Gene de, beceri gerektiren bir meslek sahibi olmanın verdiği bir tür özgüveni bazen hissettirdiler.

Memur, doktor, eş, polis şişleyenlerin her zaman kendilerince haklı gerekçeleri vardır. Sonsuza dek onları anlatırlar. Duygularını kontrol edemeyen insanlardır. Ben ise duygudan çok aklı seviyorum.

Profesyonel seri katil sadece üç tane tanıdım. Sıradan katilden çok farklı, ilginç insanlardı. Sohbetlerinden istifade ettim.

Hayatında hiç suç işlememiş insanlarla bir problemim yok. Tanıdığım, hatta sevdiğim insanların birçoğu öyle. Sınır aşmamış, sınırın ötesini merak etmemiş insanlardır. Kural görünce ben buna uymazsam ne olur diye sormazlar; polisin kemerden ceza yazmasını normal bulurlar. Bazen alttan alta onları aşağıladığım sanısına kapılıyorlar; kırılıyorlar.