Halikarnas Balıkçısı’nı bir ara pek severdim. Bu dediğim çok uzun yıllar önce, 80’lerin başı. Art arda dört beş kitabını okudum. Ne güzel adam duygusuyla okudum. Sonra yavaş yavaş sıkıldım. Dinci yobazlığın ve Türkçü-milliyetçi yobazlığın sanki bir başka versiyonuymuş gibi geldi bana Anadolucu yobazlık. Dışarıda kötü düşman var. Oysa biz, çok iyiyiz. Öz kültürümüze dönersek onları yeneceğiz. Bu fikir sanki Osmanlı ve Türk elitlerinin değişmez şovenizminin yeni bir versiyonu gibi geldi bana.

Cevat Şakir soylu bir Osmanlı kökeninden geldiği için cumhuriyetin milliyetçi avam ideolojisini kabul edemezdi. İsyankar bir kişiliğe sahip olduğu ve son derece kozmopolit bir eğitim gördüğü için Osmanlı muhafazakarlığını da kabul edemezdi. O yüzden, Homeros bizdendir diye özetlenebilecek hayali bir geçmiş üzerine kurulu bir başka fanatizmi seçti sanki.

Yanlış anlaşılmasın, Halıkarnas Balıkçısı’nı kötülemek değil maksadım. Kültürlü biri. Derviş ve kalender meşrep kişiliği çok değerli. Güney Ege’nin dejenere olmadan önceki haline duyduğu aşkı da paylaşıyorum büyük ölçüde. Gençlik çağımda büyük keyif alarak okumuştum kitaplarını. Bugün oturup okusam belki hala beğenirim bazı dediklerini. Ama bir yobazlığın yerine başka yobazlığı koyuyor duygusuna kapılmadığımı da söyleyemem.