Basit. Kaybedecek bir şeyi olmayan, kaybedecek çok şeyi olana nazaran avantajlıdır. Zayıf karnı yoktur. Mal varlığı, ev, konak, tarla yahut diğer sosyal edinimler birer zaaf kaynağıdır. İnsanları onlar üzerinden vurabilirsin. Mal-mülk sahibi olan korkak olur. Dağdakilerin malı-mülkü yoksa daha cesur ve daha onurlu olma imkanına sahiptirler. Hep öyle olurlar demiyorum ama en azından o fırsata sahiptirler.

Ve onur ve cesaretten daha değerli ne olabilir ki insan hayatında? Yani biriktirdin, biriktirdin, lüksleri biriktirdin, yatın var, katın var, mücevherin var, bir tane daha aldın, bir tane daha aldın, bir tane daha aldın. So what? Ne oluyor ki sonuçta? Farklı bir şey olmuyorsun. Hiçtin, hiç kalıyorsun. Oysa ki, her şeyden önce onur. Sonra cesaret. İlkeler için ayakta durmayı bilmek. Ve civanmertlik, cömertlik, verebilme yeteneği. İnsanın hayatını değerli kılan şeyler bunlar. Ölümden korkmamayı sağlayan şeyler bunlar.

Öleceğiz, ondan sonra gideceğiz, idüğü belirsiz bir mahkemede haklı mıyız, haksız mıyız karar verecekler... Bu değildir yaşamayı anlamlı kılan. Yaşamayı anlamlı kılan, insanın içgüdülerinden gelen, insanın biyolojik programından gelen birtakım temel değerlerdir. Bu değerlere uymakla insan mutlu olur. Değer hisseder. Hayatı yaşamaya, mücadele etmeye ve gerekirse ölmeye değer bir varlık olarak algılar.

O yüzden uzun vadede barbarlar hep galip gelir. Bu da madalyonun diğer yüzündür.