Politik mahkemeler, devlet yöneticilerinin yargılandığı ve idam cezası alabildiği mahkemeler mahkeme değildir, başka bir şeydir. Bir siyasi güç mücadelesine hukuki bir görüntü vermek amacıyla yapılmış mizansenlerdir. Dünyanın her yerinde ve her çağda böyle mahkemeler olmuştur. İngiltere tarihinde Star Chamber denilen mahkemeyi belki duydunuz. Sovyetler Birliği’nde Stalin’in mahkemeleri, Nürnberg Mahkemesi, Türkiye’de İstiklal Mahkemeleri... Bunlar siyasi düzeyde verilmiş olan kararları uygulamak için, bir ölüm kalım mücadelesinde taraflardan birini ortadan kaldırmak için kullanılan araçlardır. Normal hukuki normlara göre değerlendiremezsiniz.

İnanması güç ama aranızda birçokları 1989 Noel’indeki Romanya devrimini hatırlamayacak. Bu çok tuhaf geliyor bana, çünkü daha dün mü, geçen ay mı, öyle bir şeydi. Hayatımda gördüğüm en dramatik siyasi sahnelerden biriydi. Televizyonda canlı olarak izledik. Çauşesku sarayının balkonuna çıkıyor ve atıp tutuyor, klasik siyasi lider lafları yumurtluyor. Önünde milyonluk kalabalıklar, bütün Bükreş orada. Derken kalabalık aniden yuhalamaya başlıyor. Adam donup kalıyor, bir şeyler kekeliyor, karısı ve maiyetiyle beraber içeri giriyorlar. Aradan yarım saat geçmiyor, sarayın damından yahut avlusundan bir helikopter havalanıyor ve kaçıyorlar. Tüyler ürpertici bir sahneydi. O gün bütün dünya, Romanya halkı ve diğer herkes, sağcısıyla solcusuyla insan olan herkes dehşetli bir coşkuya kapıldı. Alkışladık, çünkü bundan daha güzel bir şey görülmemiştir. Canlı yayında bir diktatörün on dakikada yıkılışını izledik. Şahane bir sahneydi. Ertesi gün bunları bir yerlerde yakaladılar. Sabahleyin gedirdiler mahkemeye, üstlerinde pardesüleri, pazarcı teyze kıyafetiyle mahkemeye çıkardılar, üstünkörü ifade aldılar, hadi yallah idam dediler, karı koca avluya çıkarıp kurşuna dizdiler.

İyi mi yaptılar? İyi yaptılar, çok iyi yaptılar. Öyle yapmak lazım. Umarız dünyanın başka ülkelerinde de buna benzer olaylar görürüz şu ömrümüzde. Devamı ve sonucu ne olursa olsun fark etmez. O an, her şeye değer.