Diyelim silahlandın. Silahları kime karşı kullanacaksın? Polise karşı mı, hırsıza karşı mı? Yani devletin temsilcilerine karşı mı yoksa bireysel kötülere karşı mı?

Devlete karşı veya devletin temsilcilerine karşı kullanabileceğini gerçekten düşünüyor musun? Uçağın var mı? Tankın var mı? Donanman var mı? Uzun menzilli füzen var mı? Nükleer silahın var mı? Bunlar olmadan çatapat tüfeğiyle neye ne kadar direnebilirsin? Saçma bir hayal.

Yok bireysel kötülere karşı silahımı kullanırım diyorsan, hiç kuşkun olmasın, öyle “kötüler” diye damgalı eşek gibi bir zümre yok dünyada. Kötüler dediğin şey senin benim gibi insanlardır. Kötülük yapma imkanı ve kolaylığı insanlara tanındığı zaman insanlar kötü olurlar. Ben kendimden biliyorum. Yaşamımın bir döneminde tabancam vardı. Hayatta çeşitli kavgaların içine girdikçe, çeşitli zorluklarla karşılaştıkça, çeşitli nefret ve sevgi ilişkileri içine girdikçe, eninde sonunda şeytan dürter. Bir dürter, iki dürter. Sonra ben o tabancayı aldım denize attım. Çünkü kendine güvenemezsin. Kullanırsın o silahı bir şekilde. Ve yüzde yüze yakın bir ihtimalle sonradan pişman olacağın bir şekilde kullanırsın. Kötü amaçla kullanırsın.

Onun için bireysel silahlanmanın akıllıca bir şey olduğunu düşünmüyorum. Yanlıştır. Polise karşı kullanamazsın silahını. Devletin örgütlü gücüne karşı çok zavallısın, bir hiçsin. Hırsıza karşı kullanmayı düşünüyorsan, emin ol, sonunda hırsız sen olacaksın. Elindeki silah seni o yola itecek. Şaşmaz bir şey bu. İnsan tabiatının değişmezlerinden biri.