Yolculuk notları.

Bundan altı ay önce size Padua’dan Aziz Antonio’yu anlatmıştım. Antonio yahut Antonius, 13. yüzyılda yaşamış gerçek bir şahıs. Hristiyanlıkta fakir dervişlik hadisesini 13. yüzyılda başlatan Fransisken mezhebinin ikinci kurucusu sayılır, Aziz Fransis yahut Françesko’dan sonra. Belagatiyle, coşkusuyla, kalbinin saflığıyla insanlığa örnek olmuş, hakiki bir zahid olduğu söylenir. Çok genç yaşta ölmüştür. Elinde bir dal zambakla gösterilir genellikle. Zambak saflığın, gönül temizliğinin simgesidir. İkincisi tutuşmuş bir kalple gösterilir. Kalbi tutuşmuş bir insan olarak gösterilir. Üçüncüsü meşhur bir öyküsü vardır. Nehir kıyısında balıklara vaaz vermiş. Balıklar toplanıp onu dinlemişler. Dolayısıyla balıklara vaaz verirken gösterilir. Anma günlerinde balık yenir, bilhassa doğduğu kentin tipik balığı olan sardalya sofradan eksik olmaz.

Aziz Antonio Lizbon’da doğmuş. Lizbon’un öz hakiki piri ve koruyucusu sayılıyor. Sonra İtalya’ya gitmiş, Padua kentinde vefat etmiş, türbesi de orada, 13. yüzyıldan bu yana muazzam bir ziyaretgah, Avrupa’nın her yerinden güruh güruh insanların akın ettiği bir inanç merkezi. Dolayısıyla tüm diğer kültürlerde Padualı Aziz Antonio diye anılırken Portekiz’de Lizbonlu Aziz Antonio diye anılıyor. Bugün onun yortusu, tüm şehir sokaklara dökülmüş, seyyar tezgahlardan sardalya yemekle ve şarap içmekle meşgul. Biz de bu söyleşiden sonra gidip katılacağız törenlere.