Sıradan bir apartman dairesi güzel ve yaşanılır hale getirilemez. Çünkü hadise sıradan olup olmaması değil. Bir kartezyen matriks içinde, bir bürokratik çerçeve içinde bir rakamdan ibaretsen eğer, ağzınla kuş tutsan güzel olamaz orası. Bir vidasın, bir hiçsin apartmanda yaşıyorsan. Birtakım insanların, muhtemelen akılsız ve küçük hesapçı ve umursamaz birtakım insanların tasarladığı bir algoritma içinde, başka herhangi biriyle yer değiştirebilir bir modülsün. Ne kadar küçültücü bir şey!

Her şeye rağmen apartmanda yaşıyorsam, ben iki şeye dikkat ederim. Bir, tavanları yüksek olacak. Dört metre. Hadi bilemedin, üç buçuk metre. Tavanları yüksekse, en azından nefes alabilirsin. İkincisi, manzarası güzel olacak. Pencereyi açtığın zaman, oh yarabbi ne güzel bir yer duygusunu yaşayacaksın. İçerisi içini sıksa da en azından dışarı bakıp hayal kurabilirsin. Yoksa kendine saygısı olan bir insanın yaşayabileceği yerin, mutlaka ve mutlaka dört tarafı kendinin olmalı. Etrafında toprak olmalı. Eski eşyaları attığın ve unuttuğun köşeleri olmalı. Tercihan ahırı olmalı, kümesi olmalı, üç aydan beri uğramadığın, orada neler vardı diye unuttuğun kısımları olmalı. Ağacı olmalı. Ne bileyim, bahçesinde sincabı olmalı, çakalı olmalı. Orada yaşanır. Apartman dairesinde yaşanmaz. Acıyorum yaşayanlara.