Düzene karşı çıkmak onurlu bir harekettir. Çünkü düzen, insanı aptallaştırır. Alışkanlıklar, herkesin kabul ettiği, canım böyle gelmiş, böyle gider dediği her şey, insanların düşünme yeteneğini dumura uğratır. Hak ve hakikat duygusunu köreltir. Kulak alışkanlığını mantık zannetmeye, mahalle dedikodusunu ahlak zannetmeye başlarsın. Duya duya aksini düşünemediğin fikirlerin sağlam fikirler olduğu zehabına kapılırsın. Aptallaşmaya giden yoldur.

Düzene karşı çıkmak değil aslında söylemek istediğim, ondan daha fazla bir şey. Marifet, düzen lehine ileri sürülen argümanları sorgulamak, sürekli olarak aklı uyanık tutmak, uyumasını önlemek. Çünkü şoför uykuya dalarsa araba kaza yapar. Onun için uyanık tutmak lazım. Uyanık tutmak ise alışkanlıkla mantığı sürekli birbirine karıştıran küçük insanları devamlı dürtmekten geçer. “Öyle diyorlar ama hele bir düşün, ters örnekleri düşün!” Haklı mısın haksız mısın değil, belki de haklıdır dediğin şey. Ama ileri sürdüğün düşünce sistematiği sakat. A varsayımından B sonucu çıkmıyor. Önce onu temizleyelim, akıl süzgecinden geçirelim. Sonra belki de aynı noktaya varırız, kim bilir? Çocukluğumdan beri davam bu benim. Mantıksızlığa tahammül edemiyorum. Düzenle değil de, düzenin doğurduğu ahmaklaşmayla sorunum var.

Yoksa düzen, düzen lazım tabii. Düzensiz hayat zor olur. Çok güçlü, çok sıra dışı birkaç kişi istifade eder düzenin olmadığı hayattan. Anarşi güçlüye yarar. İnsanların büyük çoğunluğu için düzenin sağlayacağı güven önemli bir şeydir. Bir sorgulama disiplini olarak anarşizmi önemsiyorum. Fakat anarşi egemen ololursa, zorbalıktan daha büyük bir zorbalık haline gelir.