Biliyorsunuz, Kuran’ın vahyedildiği yıllarda dev boyutlu bir dünya savaşı söz konusuydu. Dünyadaki iki süper güç, Rum ile Acem, otuz yıla yakın süren bir savaş yaşadılar. Bu savaşta çok şaşırtıcı gitgeller oldu. İranlılar bütün Orta Doğu’yu ve Anadolu’yu ele geçirdiler, İstanbul kapılarına kadar dayandılar. Sonra hiç umulmadık bir şekilde rüzgar döndü. Savaş 629 yılında, yani Hz. Muhammed’in Mekke’den Medine’ye hicretinden bir yıl sonra Rumların zaferiyle sonuçlandı.

Bu süreçte eminim dünyada olaylardan haberdar olan herkes kahvehanede, yahut o zamanlar kahve yerine ne içiyorlarsa, şerbethanede, bir araya gelip bu savaşı kim kazanacak tartışmasına girmiştir. Yarısı Rumlar kazanır, yarısı İranlılar kazanır demiştir. Rumlar kazanır demenin ilahi bir vahiy yahut ilham sonucu olduğu iddiasını ciddiye almak için, nasıl söylesem, biraz saf olmak lazım sanıyorum. Besbelli bir şekilde, Kuran yazarı, yahut da Kuran’ı oluşturan metinler derlemesinin egemen tabakasının yazarı her kimse, Rum taraftarıdır. Yani anti-İran, pro-Bizans bir yaklaşıma sahiptir. İskender-i Zülkarneyn hikayesi şüphesiz bir Rum propaganda metnidir. İslam’ın hak dini olmasıyla ilgisini kurabilenlerin takım tutma güdüsüyle düşündüklerini kabul etmek lazım. Tıpkı bu Covid konusunda bugün söylenen her yalanı, söylenen her hikayeyi, sorgusuzca, iman bazında kabul edenler gibi.

Biliyorsunuz mantık ve bilimsel düşünce insan doğasına aykırı şeyler. Normal koşullarda insanlar takım tutarak düşünürler ve bizim takımın argümanlarının her koşulda doğru olduğuna inanarak yaşarlar.

Rumlar kazanacak dedik: İşte kazandılar: Demek ki Allah bizden yana. Bu tür basit çıkarımlar, insanlar aleminde nadirattan değil maalesef.