Huzur’u severek ve beğenerek okumuştum. Saatleri Ayarlama Enstitüsü’nü o kadar sevmeden okumuştum. Kırk yıl oluyor en azından. Şimdi ne düşünürüm kestiremiyorum.

Babamdan onun çok anekdotlarını işitmişimdir. Çünkü Ahmet Hamdi Tanpınar Mxitaryan Ermeni Lisesi’nde babamın Türkçe öğretmeniymiş. Değerli bir insan olduğunu anlatırdı babam. Ben de kitapları okuduğum zaman aynı şeyi hissettim. İyi bir romancı değildir tabii, bir fikir insanıdır. Cumhuriyet’in ilk kuşağının yabanlığını, ideolojik saplantılarını, hazmedilmemiş modernizmini kaygıyla izleyen, yeni rejime ısınamayan fakat mantıken ve aklen alternatifinin olmadığını idrak eden, eski rejimin, yani Osmanlı’nın belli bir kültürel inceliğini, bir aristokrat kültürünü özleyen bir İstanbul kuşağı vardır. Ankara’ya ısınamamış olan bir kuşak vardır. Bu kuşağın en büyük temsilcisi İbnülemin’dir. Ahmet Hamdi de o hüzünlü kuşağın, yani yenildiklerini bilen, yenilgilerinin aslında haklı bir yenilgi olduğunun farkında olan, fakat yeni dönemi içselleştiremeyen bir kuşağın temsilcisidir. Bu kuşağı tanımak gerekir. O bakış açısını öğrenmekte fayda vardır. O yüzden Huzur, okunması gereken bir romandır.

Kötü bir romandır. Öykü tutarsızdır. Şimdi tam detayını hatırlamıyorum, bir vapurla adaya gitme hikayesi var. Zamanlamayı tutturamamıştır. Adada uzun saatler geçirir, sonra geri gelir ve hala sabah saatleridir. Öyle falsolar vardır. Bir yerde konu büsbütün unutulur, sayfalarca tefekkürlere dalınır. Fakat okumaya değerli bir kitaptır. Çünkü gözlem ve düşünce açısından zengindir. Bir romandan ziyade bir fikir eseri olarak okunması gerekir belki.